مجله آب ایران : توزیع ناهمگون مکانی و زمانی منابع آب، افزایش جمعیت در برخی مناطق، افزایش خسارات ناشی از سیلاب‌ها وخشکسالی‌ها، طرح‌های انتقال آب بین حوضه‌ای را بعنوان یکی از ساده ترین روش‌های کاهش بحران در کنار دیگر روش‌ها نزد سیاستمداران مطرح کرده است. اما واقعیت این است که پروژه های انتقال آب با وجود ساده سازی هایی که سیاست مداران در پیش گرفته اند دارای پیچیدگی های اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فنی و بویژه زیست‌محیطی هستند. پیچیدگی هایی که بدلیل عدم مطالعات جامع ودقیق وانجام ارزیابی دقیق اقتصادی،اجتماعی،فنی وزیست محیطی باعث پیچیده گی های بیشتر شده است. این طرحها به سرعت و بدون ارزیابی دقیق و کارشناسانه و بدون هیچگونه اطلاع رسانی و درنظر گرفتن منافع نسل حاضرو آینده واعمال مدیریت منطقه ای و ناحیه ای ، صرفأ با نگاه معمول مهندسی مطالعه و اجرا می شوند. طرح هایی که در عمل با مقاومت اجتماعی گسترده و با ایجاد فضای امنیتی بر جامعه و محیط زیست تحمیل می شود.

در هر طرح انتقال آب بین حوضه ای می توان دو حوضه مجزا تعریف نمود. یکی حوضه مقصد که قرار است آب به آن منطقه انتقال داده شود و دیگری حوضه مبدأ که همان حوضه بالادستی بوده و قرار است آب از آنجا منتقل شود. در عملیات انتقال آب بین حوضه ای به عملیاتی گفته می شود که آب جهت تامین آب کشاورزی، کنترل سیالب، تولید برق، تامین مصارف شهری و مصارف صنعتی از یک حوضه آبخیز به حوضه ای دیگر منتقل می شود. معمولا مناطق بالادست آبخیز، دارای تیپ اراضی کوهستانی و یا تپه ای بوده و دارای کاربری جنگلی ، مرتعی و به صورت موضعی زراعی می باشد، در حالیکه نقاط حوضه مقصد، دارای شیب کمتر و عمدتا دارای مناطق زراعی، مسکونی، پل ها، راه ها، مخازن ذخیره آب و کانال های آبیاری است. در رسم رایج کشور ایران با اجرای یک برنامه انتقال آب بین حوضه ای تنها حوضه مقصد از منافع آن بهره مندمی شود و این در حالیست که سکنه بالادست آبخیز ها غالبأ از نظر اقتصادی ضعیف بوده و کمتر از اقدامات دولتی بهره مند میگردند. شغل سکنه ی بالا دست عمدتا دامداری و گاه در تلفیق با زراعت می باشد.به گونه ایی که عملیات انتقال آب باعث از بین بردن معیشت و سکونت گاه ها و پیوندهای فرهنگی و اجتماعی در مبدا انتقال آب می شود. در مقابل سکنه حوضه مقصد و حوضه های دوردست که آب به آنجا انتقال می یابد، معمولا حد متوسط روستایی و شهری هستند که از امکانات رفاهی بیشتری برخوردار هستند و از آب های مهار شده در پشت سدها جهت شرب، صنعت و کشاورزی سود می برند. در اجرای پروژه های انتقال آب پیش بینی نیازهای آتی به آب، در مقصد مبالغه آمیز بوده و بر فرضیات نادرست مبتنی هستند ، برآورد موجودی آب حوضة مبدا، سؤال برانگیز هستند و اثرات تغییر اقلیم به درستی لحاظ نمی شوندو بیش از پتانسیل تقاضا ایجاد میشود ، گزینه های غیرسازه ای از جمله مدیریت تقاضا به اندازة کافی بررسی نشده اند و مهمتر از همه در اجرای پروژه هایانتقال آب .پتانسیل بروز و تشدید تعارضات میان حوضة مبدا و مقصد، تحلیل نشده است.ارزیابی اثرات زیست محیطی در حوضه های مبدا و مقصد، به ندرت انجام شده است، .بررسی پیامدهای نامطلوب اجتماعی، جایگاه شایسته ای در تصمیم گیری ها نداشته است .از نظر اقتصادی، توجیه پذیری طرح مورد تردید است و.شفافیت و مشارکت مردمی در فرایند برنامه ریزی و تصمیم گیری وجود نداشته است. در این شرایط مردم حوضه مبدا انتقال اب به دلیل تبعات آتی اجرای پروژه های انتقال آب اقدام به اعتراضاتی کرده اند که به واسطه نداشتن تریبون و رسانه این اعتراضات اغلب دیده نشده است. اما بر خلاف سایر اعتراضات تجمع 28 فروردین سال 1393 از بزرگترین تجمعات اعتراضی محیط زیستی تاریخ ایران است. تجمعی که حضور 30 هزار نفر از مردم استان چهارمحال بختیاری در خیابان ها باعث شد تا این تجمع در خاطره جمعی مخالفان انتقال آب زنده بماند و به پیشنهاد فعالان محیط زیست با عنوان روز چهارمحال بختیاری و روز مخالفت با انتقال اب نام گذاری شود.هر ساله تشکل های محیط زیستی کشور از فعالان مخالف انتقالآب زاب گرفته ، تا مخالفان انتقال آب رودخانه خزر به فلات مرکزی، مخالفان انتقال آب جیرفت به کرمان و دیگر تشکل های محیط زیستی از نقاط مختلف جهان در کنار مخالفان انتقال آب کارون به فلات مرکزی روز 28 فروردین را گرامی می دارند. روندی که با مشارکت تشکل های محیط زیستی در سراسر جهان می تواند این روز را به روزی برای همگرایی جهانی بر علیه پروژه های انتقال آب و تخریب های محیط زیستی کند.